zaterdag 10 september 2011

9/11

Waar was jij op 9/11 ?
Ik....ik zat met mijn manlief op dat moment in een vliegtuig, op huwelijksreis.
Inmiddels al 10 jaar geleden maar het staat op ieders netvlies gebrandt.

Hier mijn verhaal...

Deze bloemen kreeg ik woensdag van Ben
 Na onze fantastische huwelijksdag op 7 september gingen wij op 11 september op huwelijksreis naar Mexico.
 Alles begon voorspoedig tot dat..
Na al heel wat uurtjes in het vliegtuig te hebben gezeten begon de piloot ons allen toe te spreken.
Hij zie: Ik mag niet door het Amerikaans luchtruim en moet het toestel aan de grond gaan zetten.
Hij stelde ons gerust dat er niks met het vliegtuig aan de hand was maar verder wisten we niks.
En zo belande we in Canada op een klein vracht vliegveldje, nauwelijks geschikt voor grote passagiersvliegtuigen.
Voor ons een Air France, toen wij Martinair en achter ons een Canada
2000. Ik weet het allemaal nog zo goed. Er bekruipt je een vreemd soort gevoel, er klopt iets niet.
Na een tijdje werden we opgehaald met bussen en naar een ijshockeystadion vervoert.
Ook toen wisten we nog steeds niet wat er aan de hand was.
Toen werden er tv schermen geplaatst en zagen wij voor het eerst wat er zicht op dat moment af speelde. Ongeloof, geschokt, angst en verdriet maakte van mensen meester.
Bellen, ik moet naar huis bellen dat is wat er gelijk in mij op kwam.

10 jaar samen getrouwd

Ouders, familie, vrienden en collega's waren erg ongerust. Er was toen tenslotte nog niet duidelijk om welke toestellen het ging en wij gingen ook die kant op. Zelfs het reisbureau ging er mee aan de slag om maar te achterhalen of wij in veiligheid waren.
Ondertussen werd het ijs van het stadion dicht gelegt met platen en kwamen er noodbedden van het Red Cross op te staan. Het werd mij duidelijk dat we hier nog wel even zouden blijven.
Het eerste wat ik tegen Ben zei; ik ga hier echt niet slapen hoor.
We liepen rond en kwamen er achter dat we ons konden inschrijven om bij mensen thuis te overnachten.
Achteraf denk ik hoe heb ik dat kunnen doen, het had ook heel anders uit kunnen pakken.


Terwijl we nog in de rij stonden kwamen daar onze "redders" in nood.
Mary and Albion pikte ons uit de rij en zeiden jullie mogen met ons mee, waarschijnlijk was de wanhoop van mijn gezicht af te lezen. En daar zaten we dan bij wild vreemde mensen achter in de auto en reden door Canada,  waar kwamen we terecht ?
Zo had ik mijn huwelijksreis verre van dat voorgesteld.
Bij hun thuis aan gekomen, had ze de jacuzzi vol laten lopen, kaarsjes eromheen gezet en een slaapkamer voor ons in orde gemaakt. Dat wij "on our honeymoon" waren vond ze zo erg voor ons dat ze alles deed om het ons naar de zin te maken. Ook daar mochten we bellen naar huis. Toen kreeg ik mijn vader huilend van opluchting aan de telefoon. Wat zou je dan graag thuis zijn. 

10  prachtige rozen van mijn ouders

Echter moesten we de volgende dag weer in het stadion zijn om te horen wat er verder ging gebeuren. Maar wederom geen nieuws of we verder zouden vliegen of naar Nederland terug gingen. Wat later bleek is dat ons toestel tijdens de vlucht heen als enige niet meer terug kon naar Nederland vanwege de brandstof. We waren de Atlantische Oceaan al overgestoken.
Mary and Albion lieten ons de hele dag alle mooie plekken in de omgeving zien, het was prachtig.

Maar we hadden ook geen koffer meer die waren allemaal in het vliegtuig gebleven. Geen schone kleding, geen tandenborstel niks. Ze heeft toen onze kleren nog gewassen en voor alles gezorgt wat we nodig hadden. In Canada is het van zelfsprekend dat iedereen elkaar helpt in tijden van nood. Ze nam ook een oudere man uit Frankrijk op en een jongetje. Het huis was enorm, echt alles was groot haha.

Van onze dierbare vrienden Raymond en Karin
Tijdens onze 2e dag die we weer in het stadion moesten doorbrengen kwam er ook een bommelding.
Hoe onwerkelijk dat is... iedereen moest het stadion uit en zo ver mogelijk weg ervan.
Ik had het gehad en wilde naar huis.
Maar toen kwam het bericht dat we verder gingen naar Mexico.
We namen afscheid van deze 2 bijzonder lieve mensen en 2 dagen laten vlogen we over New York verder.
Alle koffers waren uit het vliegtuig gehaald en op het platform gezet, daar moest men om de buurt je koffer aan wijzen. Er bleef er 1 over...
Batterijen van camera's, zakmessen, alles wat schijnbaar als gevaarlijk gezien kon worden werd afgenomen.
Er was niks te eten aan boord en er was geen vrolijke stemming.
Van de vakantie hebben we wat gemaakt, gezwommen met dolfijnen en veel gezien. Maar op de tv's overal steeds die verschrikkelijke beelden. Onschuldige mensen die geen keus hadden, die werden beroofd van hun geliefden. Mensen voor wie het leven nooit meer zo zal zijn als voor 9/11. Het besef dat de wereld gehuld kan zijn in zo'n enorme haat komt zo hard binnen. Ieder jaar als ik de beelden ziet, voel ik de tranen branden.


Van Brent

Toen we eindelijk terug konden naar Nederland, stonden daar alle mensen die ons zo lief waren. Ze waren allemaal gekomen omdat ze zo blij waren dat ons niks was over komen.
Het was emotioneel en mooi tegelijk.
De jaren ernaar belde we op 9/11 naar Canada en een paar jaar geleden zijn Mary and Albion in Nederland geweest. Niemand zal deze zwarte dag in de geschiedenis van de mensheid ooit vergeten. Al heb ik daardoor ook mogen ervaren dat er heel veel goede mensen zijn, die je niet kent maar wel voor je zorgen in tijden van nood. Daar ben ik dankbaar voor...



This is a story of a historic event,
And this is the way that it went.

An airplane crashed thru building one,
Next thing people know two was done.

Now both buildings down of the twin towers,
While people wait for hours and hours.

They watch the police and firefighters strive,
And see if their loved ones are still alive.

Now there are two lights where the towers once stood,
And they shine very bright thru the neighborhood.

This event did not break apart the U.S.A.,
Because we are closer and closer to each other everyday.


Lieve Groet,
Yvonne

16 opmerkingen:

lia zei

Oh Yvon, kan me voorstellen dat jij 9/11 nooit meer vergeet, meid wat zullen jullie toen geschrokken zijn. Gelukkig waren daar dan Mary en Albion die jullie toch nog wat van een mooie huwelijksreis gegeven hebben.
En gefeliciteerd met je 10e huwelijksdag

lieve groet Lia

Home and Lifestyle zei

Wat een bijzonder verhaal Yvonne, ik kan me zo goed de impact van dit alles voorstellen! Ik weet niet meer waar ik toen was, maar nog steeds als ik de beelden zie kan ik het niet bevatten...! Je ziet dat het gebeurt maar het gaat mijn verstand én gevoel te boven! Onvoorstelbaar dat mensen er toe in staat zijn zoveel mensen zoveel leed aan te doen! In één woord afschuwelijk!

Maar ook heel bijzonder dat jullie daar door vreemden werden opgevangen waarmee uiteindelijk een mooie vriendschap is ontstaan!

Gefeliciteerd met jullie 10e trouwdag en een fijn weekend! Lieve groet, Ingrid

Miss M zei

Oh, jeetje Yvonne, wát een verhaal zeg! Genoeg voer om er een film van te maken!
Met KIPPENVEL las ik jouw verhaal. Deze heb je ontzettend mooi en goed beschreven. Ik kan helemaal meevoelen wat een impact dat op jullie heeft moeten gehad. Tjonge, niet te geloven, en dat terwijl jullie op huwelijksreis gingen! Dat vergeet je gewoon nooit en nooit meer.
Heel bijzonder dat deze ontzettend lieve Canadese mensen jullie zo ontzettend goed hebben opgevangen. Echt geweldig. En wat leuk dat ze een paar jaar terug ook bij jullie in Nederland zijn geweest. Ze schrokken zeker wel van het landje? Klein? Wat voor indruk hadden ze van Nederland?
Koesteren hoor, dit contact. Dit draag je je leven lang mee.

Zelf was ik op 11 september op mijn werk, ook dit vergeet je nooit meer: waar was je toen tijdens deze ramp?

Yvonne, nog gefeliciteerd met jullie tiende huwelijksdag!

Liefs, Marjolijn.

P.S. Ik ga je verhaal nog eens lezen hoor!

It's me zei

Wowwwww...Yvonne wat een verhaal...pfffff...ik weet ook nog precies waar ik was en wat ik deed die dag hoor......alleen kreeg 3 jaar later een hele andere invulling ook.... mijn broer werd op die datum begraven....yakk...zo zie je maar weer......alles kan raar lopen....maar gefeliciteerd meis met jullie trouwdag !!...hoe bijzonder...liefs van mij...xxx..

Yvonne zei

Wat een ontroerend verhaal Yvonne. Ik zie het helemaal voor me.....
Wij waren op dat moment met vakantie in Oostenrijk en ik zie het moment ook zo voor me, waar we waren en wat we deden. Ik denk dat niemand dat ooit meer kan vergeten.

Gefeliciteerd met jullie trouwdag en dat er nog vele mogen volgen!

Groetjes, Yvonne

Bizzy @ home zei

Wat een verhaal Yvonne, bizar...dat moet een nachtmerrie zijn geweest. Logisch dat alles rondom deze datum weer boven komt.
Fijn dat er dan mensen zijn met een hart. Koester dit contact maar, heel bijzonder.

Ik weet nog dat ik 's middags de t.v. aanzette en ik dacht dat ik in een foute film was beland. Vol verbijstering en ongeloof zat ik op de salontafel....urenlang totdat manlief thuiskwam.

Van harte gefeliciteerd met 10 huwelijksjaren.
Lieve groet, Renny

Stina zei

wel heel bijzonder. wat jullie meegemaakt hebben, iets wat je nooit meer vergeet.
Als je de beelden ziet krijg je kippenvel, zo ontroerend he.

gefeliciteerd met jullie 10-jarig huwelijk.

fijn weekend
gr Stina

little sweet things zei

Ongelofelijk wat een verhaal, dit vergeet je echt nooit meer. Wat lief dat die mensen jullie zo opgevangen hebben.
Ik zat op mijn werk toen een collega me vroeg of ik iets gehoord had over een vliegtuig die in het Wtc gevlogen zou zijn. Die avond heb ik op het puntje van de tafel gezeten om alle nieuwsberichten te volgen.
10 jaar is het echt al zo lang geleden,het voelt als gister.

Lieve groetjes, Sas

faire un songe zei

Ik zit het verhaal te lezen met kippenvel en tranen in de ogen.. het ontroerd me en ik weet niet waarom.... ik denk het feit dat ik me kan voorstel hoe je, je gevoeld hebt daar ver van huis en toch zo liefdevol opgevangen...
Deze mensen hebben hun hart laten spreken...

Brabbels en Kiekjes zei

Yvonne,

Zo zie je maar wat voor impact deze gebeurtenis heeft gehad en niet alleen voor de mensen in NY

Via via via via op je blog terecht gekomen en ga eens even lekker lezen en kijken.

Liefs,
Meisje van Brabbels en Kiekjes

José zei

Wauw, wat een verhaal...... maar, GEFELICITEERD met jullie 10e huwelijks jaar!
Groetjes José

AweSomeLiving By Rosita de Jongh zei

Van harte met je 10 jarige huwlijk .... ook staat het bij mij op me netvlies want vergeet die ook niet net als jij ... mijn vader overleed op 8 september op 57 jarige leeftijd en 10 sep 1 dag voor die ramp zo hij 58 geworden zijn ... jammer genoeg is hij dit door zijn ziekte niet geworden ...

Wanda zei

Prachtig verhaal. Inderdaad, 9/11 heeft bij heel veel mensen een onuitwisbare indruk achter gelaten.

Kippenvel en tranen in mijn ogen.

Lieve groetjes,
Wanda

Room Seventeen zei

Wat een heftig verhaal! Ga je uitgelaten en romantisch op huwelijksreis maak je zoiets mee!
Wat een geweldige hulp hebben jullie daar in Canada gehad....sjonge, dit vergeet je je hele leven niet meer.....

marga zei

meid..........wat een ontroerend verhaal! Wat een lieve mensen waar jullie terecht kwamen, ongelofelijk. Nee, jullie 9-11 nooit vergeten........niemand trouwens.
Liefs Marga

Pink Princess zei

Heel indrukwekkend je verhaal. Mijn BFF woont in Baltimore-Maryland en die vertelde me toen ook hoe onwerkelijk het allemaal was. ZO vlakbij haar (Washington is *dichtbij*) en de angst enzo. Ik weet ook nog wat ik deed en dacht, zoals miljoenen met mij.

Groetjes van marian