9/11

Waar was jij op 9/11 ?

Ik....ik zat met mijn manlief op dat moment in een vliegtuig, op huwelijksreis.

Inmiddels al 10 jaar geleden maar het staat op ieders netvlies gebrandt.

Hier mijn verhaal...

Deze bloemen kreeg ik woensdag van Ben

 Na onze fantastische huwelijksdag op 7 september gingen wij op 11 september op huwelijksreis naar Mexico.

 Alles begon voorspoedig tot dat..

Na al heel wat uurtjes in het vliegtuig te hebben gezeten begon de piloot ons allen toe te spreken.

Hij zie: Ik mag niet door het Amerikaans luchtruim en moet het toestel aan de grond gaan zetten.

Hij stelde ons gerust dat er niks met het vliegtuig aan de hand was maar verder wisten we niks.

En zo belande we in Canada op een klein vracht vliegveldje, nauwelijks geschikt voor grote passagiersvliegtuigen.

Voor ons een Air France, toen wij Martinair en achter ons een Canada

2000. Ik weet het allemaal nog zo goed. Er bekruipt je een vreemd soort gevoel, er klopt iets niet.

Na een tijdje werden we opgehaald met bussen en naar een ijshockeystadion vervoert.

Ook toen wisten we nog steeds niet wat er aan de hand was.

Toen werden er tv schermen geplaatst en zagen wij voor het eerst wat er zicht op dat moment af speelde. Ongeloof, geschokt, angst en verdriet maakte van mensen meester.

Bellen, ik moet naar huis bellen dat is wat er gelijk in mij op kwam.

10 jaar samen getrouwd

Ouders, familie, vrienden en collega's waren erg ongerust. Er was toen tenslotte nog niet duidelijk om welke toestellen het ging en wij gingen ook die kant op. Zelfs het reisbureau ging er mee aan de slag om maar te achterhalen of wij in veiligheid waren.

Ondertussen werd het ijs van het stadion dicht gelegt met platen en kwamen er noodbedden van het Red Cross op te staan. Het werd mij duidelijk dat we hier nog wel even zouden blijven.

Het eerste wat ik tegen Ben zei; ik ga hier echt niet slapen hoor.

We liepen rond en kwamen er achter dat we ons konden inschrijven om bij mensen thuis te overnachten.

Achteraf denk ik hoe heb ik dat kunnen doen, het had ook heel anders uit kunnen pakken.

Terwijl we nog in de rij stonden kwamen daar onze "redders" in nood.

Mary and Albion pikte ons uit de rij en zeiden jullie mogen met ons mee, waarschijnlijk was de wanhoop van mijn gezicht af te lezen. En daar zaten we dan bij wild vreemde mensen achter in de auto en reden door Canada,  waar kwamen we terecht ?

Zo had ik mijn huwelijksreis verre van dat voorgesteld.

Bij hun thuis aan gekomen, had ze de jacuzzi vol laten lopen, kaarsjes eromheen gezet en een slaapkamer voor ons in orde gemaakt. Dat wij "on our honeymoon" waren vond ze zo erg voor ons dat ze alles deed om het ons naar de zin te maken. Ook daar mochten we bellen naar huis. Toen kreeg ik mijn vader huilend van opluchting aan de telefoon. Wat zou je dan graag thuis zijn. 

10  prachtige rozen van mijn ouders

Echter moesten we de volgende dag weer in het stadion zijn om te horen wat er verder ging gebeuren. Maar wederom geen nieuws of we verder zouden vliegen of naar Nederland terug gingen. Wat later bleek is dat ons toestel tijdens de vlucht heen als enige niet meer terug kon naar Nederland vanwege de brandstof. We waren de Atlantische Oceaan al overgestoken.

Mary and Albion lieten ons de hele dag alle mooie plekken in de omgeving zien, het was prachtig.

Maar we hadden ook geen koffer meer die waren allemaal in het vliegtuig gebleven. Geen schone kleding, geen tandenborstel niks. Ze heeft toen onze kleren nog gewassen en voor alles gezorgt wat we nodig hadden. In Canada is het van zelfsprekend dat iedereen elkaar helpt in tijden van nood. Ze nam ook een oudere man uit Frankrijk op en een jongetje. Het huis was enorm, echt alles was groot haha.

Van onze dierbare vrienden Raymond en Karin

Tijdens onze 2e dag die we weer in het stadion moesten doorbrengen kwam er ook een bommelding.

Hoe onwerkelijk dat is... iedereen moest het stadion uit en zo ver mogelijk weg ervan.

Ik had het gehad en wilde naar huis.

Maar toen kwam het bericht dat we verder gingen naar Mexico.

We namen afscheid van deze 2 bijzonder lieve mensen en 2 dagen laten vlogen we over New York verder.

Alle koffers waren uit het vliegtuig gehaald en op het platform gezet, daar moest men om de buurt je koffer aan wijzen. Er bleef er 1 over...

Batterijen van camera's, zakmessen, alles wat schijnbaar als gevaarlijk gezien kon worden werd afgenomen.

Er was niks te eten aan boord en er was geen vrolijke stemming.

Van de vakantie hebben we wat gemaakt, gezwommen met dolfijnen en veel gezien. Maar op de tv's overal steeds die verschrikkelijke beelden. Onschuldige mensen die geen keus hadden, die werden beroofd van hun geliefden. Mensen voor wie het leven nooit meer zo zal zijn als voor 9/11. Het besef dat de wereld gehuld kan zijn in zo'n enorme haat komt zo hard binnen. Ieder jaar als ik de beelden ziet, voel ik de tranen branden.

Van Brent



Toen we eindelijk terug konden naar Nederland, stonden daar alle mensen die ons zo lief waren. Ze waren allemaal gekomen omdat ze zo blij waren dat ons niks was over komen.

Het was emotioneel en mooi tegelijk.

De jaren ernaar belde we op 9/11 naar Canada en een paar jaar geleden zijn Mary and Albion in Nederland geweest. Niemand zal deze zwarte dag in de geschiedenis van de mensheid ooit vergeten. Al heb ik daardoor ook mogen ervaren dat er heel veel goede mensen zijn, die je niet kent maar wel voor je zorgen in tijden van nood. Daar ben ik dankbaar voor...

This is a story of a historic event,
And this is the way that it went.

An airplane crashed thru building one,
Next thing people know two was done.

Now both buildings down of the twin towers,
While people wait for hours and hours.

They watch the police and firefighters strive,
And see if their loved ones are still alive.

Now there are two lights where the towers once stood,
And they shine very bright thru the neighborhood.

This event did not break apart the U.S.A.,
Because we are closer and closer to each other everyday.

Lieve Groet,

Yvonne